«Το παρόν συντάχθηκε με την σεπτή ευλογία, καθοδήγηση και ευχή του πνευματικού μου πατέρα πατρός Δημητρίου Λουπασάκη προς δόξαν Θεού και αφιερώνεται προς όλους τους προσκυνητές των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού και του Τιμίου Σταυρού.»

«To Ιερό Εικονοστάσιο Του Χριστού, Μια πνευματική περιπέτεια…..»

«Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα….».

Θα κλείσουμε τα μάτια μας προσπαθώντας να μεταφερθούμε σ’ένα ταξίδι μεταξύ Ουρανού και Γής. Ανεβαίνοντας τα πρώτα σκαλοπάτια των Αγίων Ισιδώρων, παρατηρούμε να δεσπόζει ένα υπέρλαμπρο συγκρότημα εικονοστασίων. Συγκρότημα κτισμάτων με συνοδεία Αγίων. Ολοι μας σκύβουμε ευλαβικά το κεφάλι και προσκυνούμε έναν χώρο που παρά την απλότητα του, μας εκπέμπει την μεγάλη Χάρη και ζεστασιά του. Στη μέση το πρόσωπο του φιλέσπλαχνου Χριστού συνοδευόμενο από το άγρυπνο μάτι του Πατέρα και Πλάστη, λουσμένο από την δροσιά και την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος.

Η Θεότητα σε όλο της το μεγαλείο. Δεξιά και αριστερά η μητέρα Παναγία μας, η Γιάτρισσα του Λυκαβηττού και ο Τίμιος Πρόδρομος. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, ενώ την Θριαμβέβουσα Εκκλησία εκπροσωπούν οι νεοφανείς Άγιοι Ραφαήλ Νικόλαος και Ειρήνη ο Γέροντας Άγιος Πορφύριος και ο Ισαπόστολος και Εθνομάρτυρας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Αριστερά του εικονοστασίου υψώνεται το κωδωνοστάσιο με μπροστάριδες τους δύο μεγάλους καβαλάρηδες της πίστεως μας τον Άγιο Γεώργιο τον τροπαιοφόρο και τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλήτη που συνοδεύουν την Παναγία την Μυρτιδιώτισσα.

Περνώντας κανείς ακριβώς από πίσω μεταβαίνει σε έναν χώρο μετανοίας. Ο βράχος ενώνεται με το εικονοστάσι. Ένα μικρό πέτρινο πεζούλι που ίσα ίσα χωράει δύο, αυτόν που ανοίγει τα εσώψυχα της καρδιάς του στο πετραχήλι και αυτόν που το φορά και κλείνει τα μάτια του αποδίδοντας την εξομολόγηση στον ουράνιο Πατέρα και Κριτή των πάντων, στον ουρανό. Μεγάλη οικοδέσποινα του χώρου, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ειλικρινούς μετάνοιας και δακρύων, η Οσία Μαρία η Αιγυπτία. Θα μπορούσαμε με έναν τολμηρό κάπως συλλογισμό να παρομοιάσουμε τον χώρο αυτό σαν έναν επίγειο παράδεισο, που έχοντας στο κέντρο τον θρόνο του Κυρίου συνοδεύουν τριγύρω εκπρόσωποι όλων των ουρανίων δυνάμεων, Αγγέλων, Αρχαγγέλων, Μαρτύρων, Οσίων και Δικαίων. Και όλα αυτά σε έναν πραγματικά ειδυλλιακό χώρο με την φανταστική θέα της Αθήνας στεφανομένο με πάρα πολλά λουλούδια. Πώς όμως φτάσαμε να απολαμβάνουμε αυτόν τον ουράνιο χώρο; Σε αυτό το σημείο θα κάνουμε ένα σύντομο πνευματικό ταξίδι μερικά χρόνια πίσω, όταν δεν υπήρχε το εικονοστάσι αυτό. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε ο πατέρας Δημήτριος εφημέριος στους Αγίους Ισιδώρους, ο χώρος δεν θύμιζε τίποτα από την σημερινή του μορφή. Το σημείο όπου βρίσκεται σήμερα το εικονοστάσι του Χριστού ήταν ένας χώρος πραγματικά μεταξύ όφεων και σκορπίων.

Ένας χώρος γεμάτος μπάζα και ακαθαρσίες. Ένας χώρος όμως που παρόλα αυτά εξέπεμπε μια περίεργη αίσθηση πνευματικότητας και ζεστασιάς. Βρισκόμαστε στο έτος 2012, όπου η φήμη του Τιμίου Σταυρού έχει αρχίσει ήδη να μεγαλώνει και πάρα πολύς κόσμος προσέρχεται στην χάρη του. Μεταξύ αυτών πάρα πολλά άρρωστα παιδάκια με ανίατες ασθένειες από το νοσοκομείο παίδων ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια επιζητώντας το θάυμα, με την ελπίδα της ίασης. Λυγίζει κανείς βλέποντας παιδικά πρόσωπα ταλαιπωρημένα, δίχως μαλιά, με τις μάσκες, με φιάλες οξυγόνου, αλλά με χαραγμένη την ελπίδα στο πρόσωπο τους. Ελπίδα προσευχής και ικεσίας προς τον Λυτρωτή. Πάρα πολλά από αυτά τα παιδάκια, ανεβαίνοντας, έκαναν μια στάση σε αυτόν τον χώρο και κοίταζαν με θαυμασμό, κάνοντας τον Σταυρό τους. Έλεγαν στους γονείς τους ότι βλέπουν ένα σύννεφο, μία νεφέλη, να στέκει εκεί στον αέρα σαν ανθρώπινη φιγούρα, ενώ πολλά από αυτά, αλλα και πολλοί γονείς νιώθανε να αναβλύζει μια άρρητη ευωδία και το αποδίδανε στο θυμίαμα. Όταν ανεβαίνανε πάνω για να περάσουν από την Χάρη του Τιμίου Σταυρού, παρατηρούσαν ότι δεν υπήρχε θυμίαμα και εκμυστηρεύονταν την εμπειρία τους στον πατέρα Δημήτριο, ο οποίος για μεγάλο διάστημα γινόταν αυτήκοος δέκτης πολλών και συνεχών τέτοιων εμπειριών. Ακούγοντας όλα αυτά εκείνος, βρέθηκε πολλές φορές προσευχόμενος στον χώρο, νιώθοντας παράξενα συναισθήματα μη μπορώντας όμως να τα προσδιορίσει ακριβώς. Αυτό που ένιωθε ήταν ότι το μέρος εκπέμπει Χάρη, χωρίς να μπορεί να το δικαιολογήσει. Εν τω μεταξύ οι μαρτυρίες των παιδιών συνεχώς πλήθαιναν και προστίθονταν και άλλες ακόμη και μεγάλων ανθρώπων, οι οποίοι μίλαγαν ακόμη και για φώς το οποίο έβλεπαν με τα μάτια τους εκεί. Κάποια στιγμή ερχόμενος ένας γέροντας από τα Ιεροσόλυμα ώστε να προσκυνήσει, περιέγραψε τον χώρο ως ένα μικρό όρος Θαβώρ, χωρίς και εκείνος να μπορέσει να το αιτιολογήσει.

Ο πατέρας Δημήτριος, επιφορτισμένος από την ομολογία των ανθρώπων αλλά και τα δικά του βιώματα, αποφάσισε να καθαρίσει το μέρος και να χτίσει εκεί ένα μικρό εικονοστάσι. Ετσι ανακοίνωσε στον κόσμο προκειμένου να συγκεντρωθούν τα χρήματα για να φτιαχτεί. Μία κυρία, Ιατρός στο επάγγελμα, η οποία είχε ευεργετηθεί από τον Άγιο Ραφαήλ έδωσε τα χρήματα για να φτιαχτεί προς τιμήν του. Ξεκίνησε έτσι η προσπάθεια και αφού πρώτα καθαρίστηκε το μέρος, κτίστηκε το εικονοστάσι. Όταν γύρισε ο πατέρας Δημήτριος από ένα ταξίδι του και αντίκρισε το νεόδμητο εικονοστάσι, στεναχωρέθηκε καθώς είχε ξεφύγει το μέγεθός του και του φάνταζε υπερβολικό. Σκέφτηκε να το χαλάσει. Πλην όμως ο Θεός οικονόμησε και έστειλε ανθρώπους να του μεταφέρουν ουράνια μηνύματα ώστε να τον μεταπείσουν. Παρουσιάστηκε λοιπόν κάποιος Αγιορείτης μοναχός που δεν γνώριζε και του λέει «μην το πειράξεις πατέρα Δημήτριε γιατί μέσα σε αυτό το εικονοστάσι θα γίνονται Θείες Λειτουργίες και θα βοηθιούνται πολλοί άνθρωποι», και έφυγε. Σεβόμενος λοιπόν εκείνος τα λόγια του γέροντα, είπε στους εργάτες να το τελιώσουν.

Δεν αναπαύονταν όμως ώστε να αφιερώσει αυτό το δημιούργημα μόνο στον Άγιο Ραφαήλ, αλλα από όλα αυτά που είχε δεί και ακούσει ο ίδιος από τόσο κόσμο, σκεφτόταν ότι το κεντρικό πρόσωπο δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό του Χριστού. Παράλληλα εκείνο τον καιρό, καθαρίζοντας τον κήπο του ναού βρέθηκε από τον ίδιο στις λάσπες και στα χώματα μία ξύλινη εικόνα του Χριστού με την επιγραφή «υπέρ υγείας όλων των παιδιών του κόσμου». Πράγματι θαύμασε μια θεσπέσια εικόνα την οποία λειτούργησε και έκανε την ευχή: « Χριστέ μου αν με αγαπάς δείξε μου ένα σημάδι ώστε να είναι αυτή η εικόνα σου που θα δεσπόζει στο εικονοστάσι».Το τάμα του αυτό ήρθε να συμπληρώσει ένας τεχνίτης που αφιέρωσε στο εικονοστάσι τα σιδερένια παράθυρα, καθώς ο ίδιος την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, είχε ένα τραγικό ατύχημα στη δουλειά του που παρά λίγο να του στοιχίσει τη ζωή.

Ο ίδιος μίλησε για νεκρανάσταση και περιέγραψε γλαφυρά την φοβερή εμπειρία του. Συνδυάζοντας λοιπόν την φοβερή εμπειρία αυτού του ανθρώπου το τάμα που εκπληρώθηκε αλλα και όσα είχαν ειπωθεί από όλους τους ανθρώπους, καθώς και η παρομοίωση του γέροντα με το όρος Θαβώρ, αποφάσισε να αφιερώσει το κεντρικό σημείο του εικονοστασίου στον Ιησού Χριστό, και μάλιστα στην Μεταμόρφωση. Κάπως έτσι ξεκίνησε η πνευματική περιπέτεια στο εικονοστάσι αυτό, με τον Κύριο να υποδέχεται και να καλωσορίζει τους προσκυνητές σ’αυτό το ευλογημένο προσκύνημα. Δύο χρόνια περίπου μετά, τελέσθηκε για πρώτη φορά στον χώρο αυτό η Θεία Λειτουργία του Αγίου Πνέυματος, μετά την Πεντηκοστή. Η Λειτουργία ήταν πλήρης Χάριτος Χριστού και όσοι παρευρέθηκαν παρατήρησαν ένα πραγματικά φοβερό ουράνιο φαινόμενο. Πάνω ακριβώς από το εικονοστάσι παρουσιάστηκε μία φωτεινή κυκλική δέσμη φωτός με πολλά χρώματα σε μορφή μπάλας, την ώρα ακριβώς όπου οι πιστοί μεταλάμβαναν των Αχράντων Μυστηρίων.

Μάλιστα το φαινόμενο καταγράφηκε σε φωτογραφίες διαφόρων ανθρώπων που έκθαμβοι παρατηρούσαν την Θεία επέμβαση. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι και σήμερα, το εικονοστάσι παρουσιάζει πολλά σημεία και θαυμαστά, καθώς και πολλές θεραπείες ανθρώπων. Άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν κατά την Θεία Λειτουργία του Αγίου Πνεύματος του 2016 παρουσιάστηκε για ακόμα μια φορά ένα ουράνιο φαινόμενο κατά το οποίο ο ήλιος περιεβάλλονταν περιμετρικά από ένα φωτεινό στεφάνι. Το φαινόμενο παρουσιάστηκε ξεκινώντας η Θεία Λειτουργία από το «Ευλογημένη» μέχρι και τη στιγμή που όλοι οι πιστοί μετείχαν του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Ήταν κατά κάποιο τρόπο, σαν η Χάρις του Αγίου Πνεύματος να έριξε το πέπλο της στον ήλιο αποδυναμώνοντας τον όσο κρατά η Θεία Λειτουργία ώστε να αποδειχθεί για ακόμη μία φορά ότι τα πάντα υποτάσσονται στην Θεία βούληση.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλος ο εσωτερικός χώρος του, έχει κατακλεισθεί από πάμπολα τάματα αποδεικνύοντας το μέγεθος της Χάριτος αλλά και της θαυματουργηκότητας που εκπέμπει. Το μεγαλύτερο δε θαυμαστό είναι οι ουράνιες Θείες Λειτουργίες που τελούνται εκεί. Καθώς η Γή ενώνεται με τον ουρανό και ο ουρανός με την Γή. Όπως χαρακτηριστικά μας έχει αναφέρει ο πατέρας Δημήτριος, η οροφή του εικονοστασίου είναι ο ουρανός και ο Θεός ευλογεί και στέλνει την ουράνιο κλίμακα επικοινωνίας με τον παράδεισο, που κάνει όλους να συγκινούνται πολύ, αλλα κυρίως τον ίδιο να αισθάνεται πρωτόγνωρα συναισθήματα, βιωματικής εμπειρίας πάνω στο Άγιο Θυσιαστήριο, περισσότερο από κάθε άλλο μέρος .

Ο χώρος που ευλογήθηκε από τον ίδιο τον Κύριο με την συνεχή του παρουσία, ο χώρος που μας κάνει όλους να τρελενόμαστε πνευματικά. Ο χώρος που τον δώρησε ο ίδιος ο Κύριος σε όλους μας, δείχνοντας μας το μέγεθος της αγάπης και ευσπλαχνίας του. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό πνευματικό περιστατικό που έζησε ένας ρασοφόρος, όταν ο πατέρας Δημήτριος τον ώθησε στο εικονοστάσι, λέγοντάς του: «Μην ρωτάς εμένα αν είναι ευλογημένο να ακολουθήσεις τον δύσκολο δρόμο του μοναχισμού, αλλα πήγαινε στο εικονοστάσι του Χριστού, βάλε το κεφάλι σου μέσα και ρώτησε τον Κύριο, Κύριε μου με δέχεσαι στην αγκαλιά σου;» Ο νέος το έκανε τρείς φορές και άκουσε την ίδια δυνατή φωνή και τις τρείς φορές. «ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕ». Μετά από αυτό ακολούθησε την στενή και τεθλιμένη οδό του μοναχισμού και τιμά το εικονοστάσι του Χριστού ώς τον τόπο της δικής του πνευματικής αναγέννησης και σωτηρίας. Πάρα πολλοί πιστοί καθημερινά περνούν προσκυνούν το εικονοστάσι και κάνουν την προσευχή τους προς τον λυτρωτή Χριστό. Εμείς τα πνευματικά τέκνα του πατρός Δημητρίου, δεν είναι λίγες οι φορές που παρατηρούμε τον πνευματικό μας να βρίσκεται εν ησυχία και ηρεμία όταν κλείνει ο ναός προσευχόμενος για αρκετή ώρα εκεί. Άλλωστε και για όλους εμάς αυτός ο τόπος είναι πολύ ιερός και μάλιστα πάντα μας προδιαθέτει να συνάπτουμε εκεί τις πιο πνευματικές και ωφέλιμες συζητήσεις.

Η Θεία Λειτουργία τελέιτε πάντοτε στο κεντρικό κλίτος του εικονοστασίου ενώ η Αγία Πρόθεση στην κόγχη του κωδωνοστασίου του. Η κεντρική εορτή που τιμάται το εικονοστάσι είναι αυτή της Μεταμορφώσεως του Χριστού στις 6 Αυγούστου όπου και πανυγυρίζει και κατά το έθιμο ευλογούνται και μοιράζονται στους πιστούς. Στη δεύτερη πανύγηρη τιμάται η εορτή του Αγίου Πνέυματος, αμέσως μετά την Πεντηκοστή. Με την τρίτη μας πανύγηρη τιμούμε τη μνήμη της Παναγίας της Γιάτρισσας την 1η Οκτωβρίου. Η τελευταία μας πανύγηρη τιμά το Γενέσιο του Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου στις 24 Ιουνίου.

Ας αναλογιστούμε όλοι αδελφοί μου, το μέγεθος της ευεργεσίας του Κυρίου στη ζωή μας, καθώς μας παρέδωσε ένα ευλογημένο από τον ίδιο μέρος, που μπορούμε να καταθέτουμε το βάρος των αμαρτιών μας, να λαμβάνουμε την ίαση των ψυχικών και σωματικών μας ασθενειών, να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας, αναλογιζόμενοι το ύψος της Χάριτος και Δύναμης της οποίας εκπέμπει. Είμαστε υποχρεωμένοι να διαφυλάξουμε αυτή τη βαριά παρακαταθήκη, άσπιλη και αμόλυντη παραδίδοντάς τη, στις επόμενες γενεές. Το μέλλον σίγουρα μας επιφυλάσσει πολλές πνευματικές εκπλήξεις. Είμαστε σε θέση να τις αντιληφθούμε; Ας έχουμε το βλέμμα μας στραμένο πάντοτε στην νοητή κλίμακα που ενώνει την Γή με τον Ουρανό, αποκομμένοι από την μάταιη γήϊνη απόλαυση, έχοντας πάντοτε στο νού μας το βραχύ της ζωής, προσευχόμενοι όπως ο Κύριος της δόξης μας αρπάξει από τον τόπο της βασάνου και μας οδηγήσει εκεί όπου ήχος των εορταζόντων είναι ακατάπαυστος, στην αιώνια ουράνιο βασιλεία, τον γλυκύ παράδεισο. «Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΙΗ ΜΕΤΑ ΠΑΝΤΩΝ ΗΜΩΝ». ΑΜΗΝ!!!


Επιμέλεια
π. Σπυρίδων Ταλάρης
 

ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΚΛΙΤΟΣ

Αγίου Πνεύματος

Ήχος πλ. δ’.

Εὐλογητὸς εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ δι' αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.


Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού

Ἦχος βαρύς.

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΚΛΙΤΟΣ

ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’. Τὸν ταφον σου Σωτὴρ.

Τὸν μέγαν ἀθλητήν, ὀρθοδόξων τὸ κλέος, Χριστοῦ τὸν μιμητὴν καὶ διδάσκαλον θεῖον, Κοσμᾶν τὸν ἰσαπόστολον, Αἰτωλίας ἀγλάϊσμα, τὸν παιδεύσαντα τὸ δοῦλον Γένος ἐνθέως καὶ συντρέξαντα εἰς τὴν ἀνάστασιν τούτου ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν.


ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Εὐβοίας τὸν γόνον, Οἰκουμένης ἀγλάϊσμα (πρώτη γραφή: πανελλήνων τὸν Γέροντα), τῆς Θεολογίας τὸν μύστην καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον, Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί, τὸν πλήρη χαρισμάτων ἐκ παιδός. Δαιμονῶντας γὰρ λυτροῦται, καὶ ἀσθενεῖς ἰᾶται πίστει κράζοντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.


ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΙΑΤΡΙΣΣΑΣ

Ἀπολυτίκιον Παναγίας Γιάτρισσας τοῦ Λυκαβηττοῦ

Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ως θεόβρυτον κρήνην τῶν ἀΰλων χαρίτων Σου τὴν θαυματουργόν Σου Εἰκόνα εἰς Λυκαβηττὸν ἀσπαζόμενοι, ἐκ ταύτης τῶν θαυμάτων τὰς ῥοὰς ἀντλοῦμεν Θεοτόκε διὰ σοῦ· σὺ γὰρ ἀσθενούντων ἰατρός, πέλεις τῶν ἐκβοώντων Σοι· Δόξα τοῖς σοῖς χαρίσμασιν Ἁγνή· δόξα τῇ παρθενίᾳ Σου· δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς Σοy, προνοίᾳ Ἄχραντε.

ΔΕΞΙΟ ΚΛΙΤΟΣ

Γενεσιο αγιου ιωαννου

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Προφῆτα καὶ Πρόδρομε, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, ἀξίως εὐφημῆσαι σέ, οὐκ εὐποροῦμεν ἠμεῖς, οἱ πόθω τιμῶντες σέ, στείρωσις γὰρ τεκούσης, καὶ πατρὸς ἀφωνία, λέλυται τὴ ἐνδόξω, καὶ σεπτή σου γεννήσει, καὶ σάρκωσις Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, κόσμω κηρύττεται.


Αγιων τριων νεομαρτυρων ραφαηλ νικολαου και ειρηνης

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐν Λέσβῳ, ἀθλήσαντες, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, αὐτὴν ἡγιάσατε, τῇ τῶν Λειψάνων ὑμῶν, εὑρέσει μακάριοι. Ὅθεν ὑμᾶς τιμῶμεν, Ῥαφαὴλ θεοφόρε, ἅμα σὺν Νικολάῳ καὶ παρθένῳ Εἰρήνῃ, ὡς θείους ἡμῶν προστάτας καὶ πρέσβεις πρὸς Κύριον.


Συναξη αρχαγγελων

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Τῶν οὐρανίωv στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεv ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵvα ταῖς ὑμῶv δεήσεσι, τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτερύγωv, τῆς ἀΰλου ὑμῶν δόξης, φρουροῦvτες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτεvῶς καὶ βοῶντας· Ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι τῶν ἄνω Δυνάμεων.

ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Την ημέρα αυτή η Αγία μας εκκλησία εορτάζει το γενέσιο του ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννη. Ο πατέρας του Ζαχαρίας, ήταν ιερέας. Κάποια ημέρα την ώρα του θυμιάματος, είδε μέσα στο θυσιαστήριο άγγελο Κυρίου, ο οποίος του ανήγγειλε ότι θα αποκτούσε γιο τον οποίο θα ονόμαζε Ιωάννη. Ο Ζαχαρίας σκίρτησε από χαρά , αλλά δυσπιστούσε.

Η γυναίκα του ήταν ηλικιωμένη και στείρα και άρα ήταν αδύνατο να κυοφορήσει και αυτές τις αμφιβολίες τις εξέφρασε στον άγγελο ο οποίος του απάντησε ότι το παιδί θα γεννηθεί και εκείνος θα τιμωρηθεί για την απιστία του, παραμένοντας κωφάλαλος μέχρι να πραγματοποιηθεί η βουλή του Θεού. Πράγματι η γυναίκα του η Ελισάβετ συνέλαβε και μετά από εννέα μήνες γέννησε γιο.

Οκτώ ημέρες μετά τη γέννηση κατά την περιτομή του παιδιού οι συγγενείς, θέλησαν να του δώσουν το όνομα του πατέρα του δηλ. Ζαχαρία.

Όμως ο Ζαχαρίας έγραψε επάνω στο πινακίδιο το όνομα Ιωάννης. Αμέσως λύθηκε η γλώσσα του και όλοι οι παριστάμενοι πλημμύρισαν χαρά κι ελπίδα, διότι κατάλαβαν ότι γεννήθηκε ο Πρόδρομος της παρουσίας του αναμενόμενου Μεσσία.

Ο Ιωάννης δε διέθετε μόνο το χάρισμα της προφητείας, αλλά αξιώθηκε και τη μεγαλύτερη χαρά και τιμή. Βάπτισε το Μεσσία Χριστό, τον οποίο και ομολογούσε σ’ όλη του τη ζωή.

ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΑ

ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΟ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ & ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΗΣ

anna-paraskeuh-picsanna-paraskeuh-pics-alt
 

ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΟ ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ